چکیده
«اضطرار به حجت»، یعنی احساس نیاز عمیق و مستمر به حجت خدا برروی زمین که از باور‌های عمیق در حوزه کلام شیعی است؛ امّا «جایگاه» و «کارکرد» آن در فرهنگ انتظار تبیین نشده است. این مقاله با روش تحلیلی– توصیفی به بررسی این دو مقوله پرداخته است. نصب امام و فرض پیروی محض از اولوالامر از سوی خداوند و تأکید نسبت به معرفت امام و تمسک توأمان به قرآن واهل بیت: از سوی پیامبر؛ تدارکی حکیمانه است تا انسان‌ها اضطرار خویش به حجت‌های الاهی را مبتنی بر معرفت نسبت به آن ذوات مقدس و فهم جایگاه وکارکرد آنان در نظام هستی درک کنند. این درک می‌تواند اشتیاق انسان‌ها را به ظهور امام غایب وتشکیل دولت کریمه بر انگیزد و آنان را به خود‌سازی و زمینه‌سازی برای ظهور وادار سازد.
)