مباحث آیندهنگر ـ به ویژه مباحث مهدویت ـ در تحرک و پویایی بشر و جوامع بشری، نقش مهم و بیبدیلی دارند. عملیشدن نقش مهدویت و ایفای رسالتِ آن، میان باورمندان مهدوی به دو امر بستگی دارد: اعتقاد و باور قوی به مهدویت؛ اعتقاد به واقعنمابودن و شناختاریبودن مهدویت و گزارههای آن. تحقیق دو امر فوق، مهدویت را در انجام رسالت خویش که همانا پویایی و بالندگی انسانها و جوامع انسانی است، کمک میکند. موضوع این نوشتار امر دوّم؛ یعنی شناختاریبودن مهدویت است که نخست، با مطرحکردن عوامل زبان دین در غرب و نفی آن از ساحت مهدویت و نیز طرح رویکردهای مختلف دربارة زبانِ دین، مقاله را پی میگیریم. در مرحله دوّم با استمداد از براهین نقلی و عقلی، به شناختاریبودن گزارههای دینی میپردازیم؛ که ابتدا به شناختاریبودن منابعِ مهدویت؛ یعنی قرآن و روایات پرداخته و سپس به شناختاری و واقعنمایی مهدویت و گزارههای مهدویت خواهیم پرداخت.