در این نوشتار، با توجه به آموزههای مهدوی به یکی از دغدغههای انسان معاصر که حفظ و حراست از محیط زیست است پرداخته شده است؛ زیرا معتقدیم بر اساس آموزههای دینی در عصر ظهور، طبیعت و محیط زیست در شرایط مطلوبی قرار دارد؛ به طوری که به اوج شکوفایی و بهرهوری و کمال مادی و معنوی خود میرسد. در آن عصر به سبب برکت وجود حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف طبیعت، همة استعداد خود را بر جهانیان عرضه میکند. آن حضرت با برپایی عدل و قسط در جهان و ایجاد مودت و دوستی در گسترة انسانی و گیاهی و جانوری، باعث از بین رفتن صفات بد اخلاقی در میان جهانیان میشود و سبب تطهیر و نورانیت زمین و جهان میگردد؛ آن چنان که بر اثر گسترش علم و احیای عدل در آن عصر، حتی در جنگ حضرت با کفار از طرف یارانش، هیچ صدمهای به محیط زیست نمیرسد.
در این راستا طبیعت و جهان، احیا و آباد میشود و زمین نیز تمام برکات و ثروتها و گنجهای پنهان خود را بیرون میریزد. به دلیل آنکه مردم هم از جهت معنوی رشد میکنند و گرد معصیت خدا نمیگردند، محیط زیست را امانت الهی در دست بشر میدانند و در استفاده از منابع، زیاده روی نخواهند کرد؛ در نتیجه از محیط زیست به بهترین شیوة ممکن استفاده خواهد شد. حال چگونه است که برخی دانشمندان غربی که راه افراط و تفریط را پیمودهاند، دین را عامل تخریب محیط زیست معرفی میکنند و برخی دیگر، ارزش و اعتباری برای طبیعت قائل نیستند؟ آنچه در این مقاله میآید، تلاشی است که ضمن نقد این دیدگاهها، به کمک روایات، توصیفی از جامعة آرمانی مهدوی ارائه میدهد.