«پایان گرایی» یا «پایان باوری»، و تقریر از بحران و نافرجامیهای دوره مدرن، بدنه اصلی عوامل معرفتی و غیر معرفتی اندیشههای پست مدرن بوده است (خصوصا اندیشههای نیچه و لیوتار). ظهورجهانی سازی، همزمان با این دوره و این تقاریر رخ داد و خود را به عنوان طرحی دیگر چنان عرضه کرد که تا امروز پیامدهای عینی این نافرجامیها در زندگی روزمره تودههای مردم پنهان است؛ ولی تعارضهای عمیقی را در ساحت اندیشه باقی گذارد. مقاله حاضر میکوشد با تبیین و شرحی متفاوت از جهانی شدن درپرتو ایدههای پست مدرنیسم و نحلههای پایان باور، آن را به مصاف مقایسه و مواجهه با اندیشههای آخرالزمانی شیعه وارد سازد تا اساسا تغایر ماهوی این دو مشخص گردد. پایان گرایی و ادبیات آخرالزمانی شیعه در واقع آغاز باوری و ترسیم رهاشدن حقیقی و عینی ظرفیتهای عالم برای انسان کامل جهت تحقق سعادت است که البته در کشاکش ظهور و اظهار فساد فی الارض و اضطراب و اضطرار انسان رخ میدهد؛ امّا پایان باوری به افق پسامدرنیته نیست و فرجام عالم و انسان را نیکو و سعید میداند. پایان عالم در تشیع، بهار روزگاران است، نه خزان یأس و سقوط و این همه محقق نمیگردد، مگر به اقامه عدالت و ظهور عصاره امامت؛ یعنی حضرت حجت. مقاله ذیل، به روشهای غیر تجربی و با ابزارهای کتابخانه ای و تحلیلهای مفهومی نگاشته شده و رویکردی مقایسه ای دارد.
امامی, سید مجید. (1391). جهانی شدنِ پایان، موعودباوری متناقض غرب و جهانی شدنِ آغاز نگاهی دیگر به بحران مدرن و رویکرد مهدوی. انتظار موعود, 12(38), 143-166.
MLA
سید مجید امامی. "جهانی شدنِ پایان، موعودباوری متناقض غرب و جهانی شدنِ آغاز نگاهی دیگر به بحران مدرن و رویکرد مهدوی". انتظار موعود, 12, 38, 1391, 143-166.
HARVARD
امامی, سید مجید. (1391). 'جهانی شدنِ پایان، موعودباوری متناقض غرب و جهانی شدنِ آغاز نگاهی دیگر به بحران مدرن و رویکرد مهدوی', انتظار موعود, 12(38), pp. 143-166.
VANCOUVER
امامی, سید مجید. جهانی شدنِ پایان، موعودباوری متناقض غرب و جهانی شدنِ آغاز نگاهی دیگر به بحران مدرن و رویکرد مهدوی. انتظار موعود, 1391; 12(38): 143-166.